Twee jaar terug bracht Jamal in het kader van MerhabaStories voor het eerst zijn verhaal. “Ik voel me verlaten door mijn ouders” ging bij velen door merg en been. Vandaag staat hij stil, en laat hij zijn verleden terug binnen. Wat volgt is een beeldrijk verhaal van iemand die moed vond om op zoek te gaan naar verbinding met zichzelf, in het heden en met het verleden.
Er is veel veranderd sinds ik voor het eerst een boodschap de wereld in stuurde via Merhaba.
Het was een echte rollercoaster sinds ik mijn ouderlijke huis uit moest. Ik was genoodzaakt om door regen en storm van het ene nest naar het andere nest te vliegen. Dat gaf mij constant het gevoel dat ik aan het overleven was. In zo’n onstabiele tijden worden mijn oude pijnen opgeroepen, en heb ik last van angstklachten, depressieve gevoelen en nachtmerries. De plotse verandering neemt mijn houvast weg. Ik kom dan in een overgangsfase, die onveilig voelt door dat gebrek aan houvast.
In die rust en stilstand keerde ik in mij en kreeg ik antwoorden op dieperliggende levensvragen.
Het afgelopen jaar kreeg ik bezoek van enkele terugkerende nachtmerries. In mijn droom werd ik telkens opgeschrikt door iemand die mijn flat wilde binnendringen. Dankzij mijn psycho-therapeut stelde ik mij de vraag ''Wie wil er bij je binnen komen?''. Ik realiseerde mij dat iemand toegang via mijn onderbewustzijn tot mij wou maken. In één van die dromen kwam er een kennis langs mijn terras de keuken binnen. Ik schrok mij dood, maar minder erg als bij andere dromen. Die kennis verloor 3 jaar geleden haar moeder.
Wat eerst iets heel duister bleek, bracht licht en klaarheid: het was ikzelf die binnen wilde komen. In mijn geheel. De dromen weerspiegelden mijn verlangen om mijn verleden weer binnen te laten: de plek waar ik ben opgegroeid, mijn eerste warme nest, … Hierdoor kreeg ik, na 6 jaar geen contact, de moed om verbinding te maken met een andere krachtiger bron: mijn moeder.
31 mei, moederkesdag in Marokko...''Hallo... Ah Jamel, lebes? Qidjer? '' Het klonk alsof we elkaar gisteren spraken. Het was een genoegen om elkaar weer te horen. Het idee om mijn moeder te bellen was er al lang. Ik kon er in de ratrace van onze maatschappij gewoon de ruimte niet voor vinden. Maar “dankzij” COVID, viel die ratrace stil, en kreeg ik de kans om te verstillen en ruimte te creëren voor andere dingen. Ergens ben ik, ondanks de globale chaos en het leed, COVID dankbaar.